07 feb Het lege midden opzoeken

Hoe blijf ik van binnen kalm als ik het gevoel hebt dat alles om me heen verandert en me steeds duidelijker wordt dat er geen touw aan vast te knopen is wat zich in de buitenwereld afspeelt? Het is een vraag die me de laatste tijd vaker bezighoudt en waarbij het antwoord telkens heel dicht aan het oppervlak zit. Want ik weet dat verandering het enige zekere is dat we als mens weten. Het hoort bij het zich ontwikkelende leven en het is iets waarop je juist mag vertrouwen i.p.v. je er tegen verzetten. Zonder verandering is er ook geen verruiming van bewustzijn of verhoging van trillingsfrequentie. Wanneer ik me hiervan bewust ben, dan besef ik sneller dat me verzetten tegen wat het leven me brengt mijn ontwikkeling op alle niveaus vertraagt.

Het aanvaarden van verandering brengt me in het lege midden, waar ik open kan staan voor alles en waar alles in potentie ook aanwezig is. Leeg betekent dan niet dat er niets is, maar juist dat er ruimte voor alles is. Al het immateriële mag er zijn, maar ook het materiële, alle waarheden mogen er zijn, maar ook al onwaarheden, al het licht mag er zijn, maar ook al het donker. En vooral het toelaten van dat wat ik al zo lang als ‘fout’ heb bestempeld, het materiële, de onwaarheden, het donker, zorgt dat ik zonder oordeel in het midden kan blijven. Ik trek me niet terug uit het leven, maar observeer, neem in me op en wordt me gewaar van wat zich afspeelt. Oordeel achterwege laten geeft helderheid bij het bepalen van wat ik niet wil (zijn) en vervolgens te beseffen wat het is dat ik wel wil (zijn), en dit dan op een liefdevolle wijze in de wereld te zetten.

Wanneer je vanuit het lege midden leeft, dan hoor, zie en spreek je vanuit ruimte. Je geeft jezelf daarmee de bewegingsvrijheid om alles wat er plaatsvindt van alle kanten te bekijken, zonder er iets van te vinden of er een verhaal om heen te bouwen. Alsof je in het oog van de storm staat waar alles om je heen draait en van alles meegezogen wordt in de kracht van de orkaan, maar je zelf alle rust hebt om het hele gebeuren te bekijken zonder dat het effect op je heeft. Het is het tegenovergestelde van het spreekwoordelijk ‘je kop in het zand steken’ om maar niet te hoeven ervaren wat er om je heen gebeurt. Je bent in het lege midden nog steeds gewaar van wat zich buiten je om plaatsvindt, maar wordt er niet door van de wijs gebracht. De rust en kalmte die je bewaart kun je vervolgens inzetten om ook anderen te helpen bewust te worden van hun eigen lege midden, die weidse ruimte die iedere bewuste waarnemer diep van binnen heeft. Een plek waar angst geen vat op je heeft en je zo krachtig bent dat niets je schade kan toebrengen.

Dat ik me van alles wat ik hierboven heb geschreven bewust ben wil niet zeggen dat ik het me ook al helemaal eigen heb gemaakt. Het is een proces waarin ik van tijd tot tijd uit dat lege midden vandaan raak. Wanneer ik me zorgen maak om het welzijn van mijn dierbaren bijvoorbeeld of als ik verontwaardiging voel over iets wat er op dit moment in de wereld gebeurt. In plaats van open te blijven naar alles wat mogelijk is, voel ik mezelf dan juist verdichten en vernauwen. En één ding weet ik ongelofelijk zeker: dat is NIET wat ik wil (zijn)! Ik wil graag de oplettende observeerder zijn, open naar alles wat zich aandient en afspeelt, zonder oordeel, zonder angst ook, niet passief, maar actief vanuit een enorme hoeveelheid liefde, licht en compassie.